chociaż czas uparcie swoją nić rozwija
wszystko co tak piekne zdarza,przemija
chociaż barwy płatków odbiera i kwiatom
we mnie wciąż jest wiosna
we mnie wciąż jest lato
marzeń minionych nagłe przebudzenie
iskierki nadziei byłych tęsknot lśnienie
dawne zwątpienia pamięcią zdobione
co przewidywalne
i co niewiadome
płomienne słońca wschody i zachody
zlote upały i srebrzyste chłody
wspólne wedrowki aż na koniec świata
wiecznie z głową w gwiazdach
nadal z sercem w kwiatach....
O święty Walenty,bądż nam pochwalony
bo miłość rozdajesz wedle rozeznania
kiedy ktoś samotny albo opuszczony
zsyłasz mu bezcenny przywilej kochania
Święty Walenty, święty dobrotliwy
okaż mi swą łaskę
miej litość nade mną
miłość pogubiłam w świecie hałaśliwym
moją dawną miłość słodką i wzajemną
a może odeszła - sama z własnej woli
zniechęcona smutkiem
znużona tęsknotą
teraz puste serce bez miłości boli
puste serce bije nie wiadomo po co
Święty Walenty obdarzasz miłością
oddaj mi więc moją
co w świecie się tuła
nawet choćby była żalem,nie radością
kiedyś taka piękna,namiętna i czuła
jeśli już przepadła-w swojej łaskawości
ofiaruj raz jeszcze jeśli tylko możesz
moje puste serce ginie bez miłości
ratuj biedne serce,błagam cię w pokorze
gdy nie idzie ci w przedszkolu albo w szkole
i ogólnie kiedy życie da ci w kość
gdy rodziców złoszczą strasznie twe swawole
a pouczeń i pretensji masz już dość
-idź do babci i w przytulnym siądź fotelu
dla niej jesteś najwspanialszy w świecie gość
idź do babci choć wyrosłeś dawno z pieluch
gdy pouczeń i pretensji masz już dość
babcia kompot ci przyniesie z pysznych gruszek
jeśli chcesz przytuli mocno i pocieszy
i uwierzy że cię strasznie bolał brzuszek
gdy zgubiłeś ten nieszczęsny ważny zeszyt
babcia wie że zawsze dobre masz zamiary
nawet wtedy gdy potłuczesz szklanek stos
przy niej świat stubarwny nigdy nie jest szary
dla niej jesteś najwspanialszy w świecie gość!
zima- czarownica chustę z głowy zdjęła
i na ziemię spadła kryształowa mgła
w wiry się skłębila skrzydła rozwinęła
na drzewach usiadła niczym ciężka szadż
włosy rozpuścila siwa czarownica
gdy wicher je rozwiał zaczął sypać snieg
białe płatki śniegu krążą po ulicach
zimno,coraz zimniej mróz nam ścina krew,
kiedy czarownica potargała włosy
niebo się skurczyło nastał wielki chłód
czarownico przestań! już twych guseł dosyć
zima ściska ziemię- rozpacz ziąb i lód
nawet kocur uciekł gdzieś w cieplejsze strony
za kominem siedzi stary, biały kruk
pod skrzydłami chowa przemarznięte szpony
pewnie by odleciał gdyby tylko mógł...
ciężkie wielkie chmury wiszą wciąż na niebie,
lepiej czarownico znowu chustę włóż
usiądż na swej miotle, niech leci przed siebie
i niech cię zabierze aż za tysiąc mórz
